کد مطلب:68776 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:233
اكنون باید دید غدیر چگونه از این گذرگاه تاریك گذشته و خود را به نسلهای آینده ی مسلمین رسانده است. آنانكه كه با گذشت هفتاد روز غدیر را به فراموشی سپردند و صاحب غدیر یعنی امیرالمؤمنین علیه السلام را خانه نشین كردند چگونه باور می كنند كه امروز نام غدیر در سراسر جهان شناخته شده و اینك جشن چهاردهمین قرن خود را پشت سر گذاشته باشد؟ با چنان دشمنان پر قدرتی كه غدیر دارد و با چنان جاهلان فراموشكاری كه نخواستند آن را بیاد بیاورند و از گواهی دادن به یك كلمه درباره ی آن ابا كردند، ولی اینك میلیاردها كلمه در وصفش به رشته ی تحریر در آمده و نور آن در جهان معرّف بزرگ مذهب اهل بیت علیهم السلام است. با آنكه هر یك از صد و بیست هزار مخاطب پیامبر صلی اللَّه علیه و آله كه در غدیر خم حضور داشتند باید در راه ثبت و ضبط آن واقعه ی بزرگ اقدامی می كردند و نكردند، و با آنكه پیامبر صلی اللَّه علیه و آله سفارش اكید كرده بود كه پیام غدیر را به نسلهای آینده برسانید و اختناق حكومتها مانع از آن شد، ولی باز فرهنگ غنی اسلام پر از نام غدیر است و در كتب تاریخ و حدیث اسلامی در هر كجا و هر زمان كه تألیف شده باشد نور غدیر قابل كتمان نبوده است. همه ی اینها نظر عنایت الهی است و او حافظ غدیر است كه خود آن را نازل كرده است. اگر دین با غدیر تكمیل شده و نعمت پروردگار با ولایت به درجه ی كمال خود رسیده، نگهدارنده اش نیكو نگاه خواهد داشت، و دشمن عاجزتر از آن است كه در [صفحه 139] مقابل ذات الهی آهنگ مخالف برافرازد. رسوخ غدیر در جهات مختلف دین در حدی است كه در موضوعات متعددی مورد بحث قرار گرفته است. در كتب حدیثی بعنوان سند و متن آن، در كتب تاریخی بعنوان مهمترین واقعه ی اسلام، در كتب كلامی بعنوان مؤثرترین بحث اعتقادی كه همان ولایت و خلافت است، در كتب تفسیر بعنوان تفسیر آیاتی كه به خلافت برمی گردد، در كتب لغت بعنوان معنای كلمه ی «مولی» و در كتب ادب و شعر بعنوان قطعه ی زیبای تاریخ اسلام كه در قالب نظم و نثر ارائه شده است.
از روز رحلت پیامبر صلی اللَّه علیه و آله تا پایان قرن اول هجری ثبت و تدوین احادیث و تاریخ اسلام از طرف غاصبین خلافت ممنوع اعلام شده و مجازاتهای سختی برای اقدام كنندگان به چنین مهمی در نظر گرفته شده بود. علت اصلی این نقشه جلوگیری از ثبت مطالبی چون واقعه ی غدیر بود كه با اساس حكومت غاصبین منافات داشت.
صفحه 139.